குருதிச்சாரல் - 3

பகுதி ஒன்று : பாலைமகள் – 3

சாயாகிருகத்திலிருந்து முதற்புலரியிலேயே தேவிகை சேடியருடன் கொடியில்லாத சிறுதேரில் கிளம்பி இருள் செறிந்துகிடந்த கிரிபதம் என்னும் வணிகச்சாலையினூடாக சென்றாள். தெற்கே கங்கையின் கரையிலமைந்த வாரணவதம் என்னும் துறைநகரிலிருந்து கிளம்பி யமுனையையும் திருஷ்டாவதியையும் பயோஷ்ணியையும் கடந்து வடக்கே இமயமலையடிவாரத்திலமைந்த திரிகர்த்தத்தின் தலைநகரமான பிரஸ்தலை வரை செல்லும் அந்தப் பாதை மாமன்னர் ஹஸ்தியின் காலத்தில் அமைக்கப்பட்டது. சம்வரணர் அதை அகலப்படுத்தி சாவடிகளை மும்மடங்காக்கினார். மலையுச்சிகளில் நூறு காவல்மாடங்களை உருவாக்கி அவற்றின் ஆணைக்கேற்ப விரையும் புரவிப்படைகளை நிறுத்தினார்.

அதில் ஒழியாமல் வணிகக்குழுக்கள் செல்லத்தொடங்கியதும் அவர்கள் தங்குமிடங்களிலெல்லாம் சந்தைகள் உருவாயின. அச்சந்தைகளிலிருந்து கிளைப்பாதைகள் பிரிந்து உள்கிராமங்களையும் மலையடிவாரங்களையும் சென்றடைந்தன. சந்தைகள் விரியும்தோறும் அதை ஒட்டியிருந்த ஊர்களெல்லாம் வளர்ந்து நகரங்களாயின. வடக்கே இருந்த நாடுகள் அனைத்திற்கும் குருதியும் மூச்சும் கொண்டுசெல்லும் வழிகளென்று அவை ஆயின.

உசிநாரர், திரிகர்த்தர், சௌவீரர், பால்ஹிகர், பாஞ்சாலர் என்னும் ஐந்து அரசர்களும் குருகுலத்து அரசர் பிரதீபரின் தலைமையில் வாரணவதத்தில் கூடி அப்பாதையை அரசுகளுக்கு அப்பாற்பட்டு ஆட்சிசெய்யும் கிரிபாலசஹ்யம் என்னும் பொதுக்காவல்குழு ஒன்றை உருவாக்கினர். அதில் அத்தனை அரசர்களும் இணையான அளவுக்கு படைகளை அனுப்பவேண்டுமென முடிவெடுக்கப்பட்டது. ஒவ்வொரு நாடும் தன் எல்லைக்குள் அச்சாலையில் சாவடிகளை அமைத்து சுங்கம் கொண்டன.

கிரிபதம் தொலைவிலிருந்து நோக்கியபோது மின்மினிகளின் ஒழுக்கென தெரிந்தது. அணுகியபோது மணியோசைகளும் சகடஒலிகளும் குளம்படிகளும் ஆணைகளும் விலங்குகளின் மூச்சொலிகளும் இணைந்த முழக்கமாகியது. அவர்களின் தேர் சிற்றோடையில் வந்த சருகு ஆற்றுச் சருகுப்பெருக்கிலென கலந்து ஒழுகத்தொடங்கியது. முன்னும் பின்னும் சென்றுகொண்டிருந்த வணிகக்குழுக்களில் இருந்து காவல் வீரர்கள் உரத்த குரலில் “ஆணை! அடையாளம் காட்டுக!” என்றனர். தேர்ப்பாகன் அடையாள முத்திரையை காட்டியதும் “நற்செலவாகுக!” என அவர்கள் வாழ்த்தினர்.

பூர்ணையும் சுரபியும் கிளம்பியதுமே துயில்கொள்ளத் தொடங்கினர். தேவிகை கூண்டில் தலைசாய்த்து வெளியே இருளிலாடிய சுடர்நிழலாட்டத்தை நோக்கிக்கொண்டிருந்தாள். சகடத்தின் ஒலியிலிருந்த ஒழுங்கே அவள் அகம்செல்லும் தடமென அமைந்தது. அவ்வப்போது எழும் மணியோசை என அவளறியாத ஒன்று ஊடே ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது. பெருமூச்சு என புரவியின் சினைப்போசை. எண்ணமெனத் திரளாத உள்ளப்பெருக்கு தலை கூண்டில் முட்டியோ சகடம் கல்மேல் ஏறியோ அறுபடும்போது நீள்மூச்சுடன் அசைந்தமர்ந்தாள். அவள் அசைவில் விழித்துக்கொண்ட பூர்ணை “என்ன வேண்டும் அரசி?” என்றபோது வெறுமனே தலையை அசைத்தாள்.

இத்தனை பொருட்களும் மலைகளுக்கு சென்றுகொண்டிருக்கின்றன என வெறுமனே எண்ணினாள். கங்கை அழிமுகத்திலிருக்கும் தாம்ரலிப்தியிலிருந்து கொள்ளப்பட்ட பீதர்நாட்டுப் பட்டும் யவனர் பொற்கலங்களும் தென்னவர் முத்தும் அவற்றில் இருக்கும். அவை மலைகளுக்குச் செல்கையில் பெருமதிப்பு கொண்டுவிடும். அங்கிருந்து அருங்கற்களும் தந்தங்களும் மலையிறங்கிச் சென்று தாம்ரலிப்தியை அடையும். முகிலாக வந்து மழையாக மீண்டும் கடலுக்குச் செல்கிறது நீர். தன்னைத்தானே கலக்கிக்கொள்கிறது நீர் என அவள் இளமையில் நெறிநூல் ஒன்றில் படித்திருந்தாள். சிறுசிமிழ் நீர்கூட அலைபாய்ந்துகொண்டேதான் இருக்கிறது.

அமைதியற்றவை நீரும் நெருப்பும் காற்றும். அவை மூன்றும் ஒன்றுடன் ஒன்று உறவாடி புவிநாடகத்தை நிகழ்த்திக்கொண்டிருக்கின்றன. ஒன்றையொன்று நிரப்புகின்றன. ஊட்டி வளர்க்கின்றன. உண்டு அழிகின்றன. வானும் மண்ணும் நிலையானவை, ஆகவே அமைதியானவை. ஒன்றை ஒன்று நோக்கி காலமிலாத் தவம் செய்கின்றன. நீரை மண்ணுக்கு ஏவுகிறது வான். அனலை விண்ணுக்கு செலுத்துகிறது மண். காற்று மண்ணிலெழுந்து விண்ணில் நிறைந்து திரும்பிவருகிறது.

எண்ணங்களை உணர்ந்து அவள் தன்னை நிறுத்திக்கொண்டாள். படிமங்கள் எப்போதுமே முடிவின்மை நோக்கியே செல்கின்றன. முடிவின்மையை உணர்ந்ததும் பொருளற்று நின்றுவிடுகின்றன. கற்றது மிகக் குறைவு என்பதனால்தான் கற்றவற்றை அளைந்து விரைவிலேயே சலிப்புகொள்கிறோம் போலும். யுதிஷ்டிரர் கற்றுக்கொண்டே இருப்பவர். எனவே முடிவிலாது திளைக்கிறார். “உங்களுக்கு சலிப்பதேயில்லையா?” என அவரிடம் அவள் கேட்டாள்.

அது அவர்களின் முதலிரவு. கங்கைக்கரையில் அமைந்த சாயாகுடீரம் என்னும் கோடைமாளிகை. வெளியே கங்கை சுழித்தோடும் ஓசை கேட்டுக்கொண்டிருக்கும். சாளரத்தின் அருகே சென்று நின்றால் நீரலைகள்மேல் நிலவொளி அலைவதை காணமுடியும். அவள் அங்கு சென்றதிலிருந்தே சாளரத்தருகிலும் உப்பரிகையிலும் நின்றிருப்பதையே விரும்பினாள். அவர் வரும்போதே பின்னால் தொடர்ந்து வந்த ஏவலன் ஏட்டுப்பேழையை கொண்டுவந்து இறக்கி வைத்தான். முகமலர்வுடன் அவளை நோக்கி “இன்றிரவுக்கான காவியங்கள் இவை. அனிதரின் சாரஸசந்திரிகை. கிருபாகரரின் பூர்ணஜாலகம். சொல்லில் நிலவொளியை விரிக்கத் தெரிந்தவர்கள்” என்றார்.

அவள் முதலில் அவர் விளையாடுகிறார் என்றே எண்ணினாள். புன்னகையுடன் நோக்கி நின்றிருந்த அவளிடம் பேழையிலிருந்து எடுத்த சுவடியைக் காட்டி “நிலவொளி ஊடு. நீரலை பாவு. நெய்யப்படுகிறது இவ்விரவு” என்றார். “அரிய வரி. பொருளின்மையே சொல்லுக்கு இத்தனை அழகை அளிக்கமுடியும். நீ என்ன எண்ணுகிறாய்?” என்றார். அவள் புன்னகைத்தாள். “பிறைநிலவில் விரியும் மலர்கள் மொட்டுகளாக கனவுகண்ட பிறைநிலவு எங்குள்ளது? இந்த வரியைப்பற்றி நானும் சகதேவனும் உரையாடியிருக்கிறோம். வெண்மலர்களுக்குள் நிலவொளி உள்ளது என்னும் சாரசரின் வரியை அவன் சொன்னான்.”

அவள் விழிகள் மாற நோக்கி நின்றாள். “அருகே வா… ஏன் விலகி நிற்கிறாய்?” என்றார். அவள் அருகே வந்து மஞ்சத்தில் அமர்ந்து “சுவடி பயிலவா போகிறோம்?” என்றாள். “இல்லை, இவ்விரவை இச்சொற்கள் ஒளிபெறச் செய்யட்டும் என எண்ணினேன்” என்றார். “வெளியே நிலவு பொழிகிறது” என்றாள். “ஆம், வரும்போதே பார்த்தேன். இன்று பன்னிரண்டாம் நிலவு” என்றார். “நிலவு ஓர் ஒளிவட்டம் அன்றி வேறல்ல. அதற்கு பொருள் கொடுப்பவை கவிஞர்களின் சொற்கள்.”

யுதிஷ்டிரர் “ஒற்றை ஒரு சொல்லை அறியவே வாழ்வு போதாதென்பார்கள் கவிஞர்” என்றபோது. “எனக்கு விரைவிலேயே சொற்கள் சலித்துவிடுகின்றன” என்றாள் அவள். “அது சொல்லில் இருந்து எழத் தெரியாதவர்கள் சொல்வது. சொற்கள் கருவறைச் சிலைகள்போல. வழிபடுவோனுக்கு அவற்றில் பிரம்மம் எழுகிறது.” அன்று விடியற்காலையில் அவள் ஓசையற்ற காலடிகளுடன் எழுந்துசென்று உப்பரிகையில் நின்று நிலவொளி சிற்றலைகளென பரவியிருந்த கங்கையை நோக்கிக்கொண்டிருந்தாள். அதில் வணிகப்படகுகளின் ஒளிப்புள்ளிகள் ஒழுகிச்சென்றன.

அவள் துயின்றுவிட்டிருந்ததை விழித்தபோதே உணர்ந்தாள். யௌதேயன் அவளிடம் கானேக ஒப்புதல் கோருகிறான். “நீ பயிலும் நூல்களை இங்கிருந்தே அறியலாமே? ஏன் கானேக வேண்டும்?” என்று அவள் கேட்டாள். “நூல்களின்மேல் சொற்களை கொட்டிக்கொண்டே இருக்கின்றது இந்த நகரம். காடு மொழியற்றது” என்று அவன் சொன்னான். “அங்கேயும் மானுடர் சூழவே இருக்கப்போகிறாய்” என்றாள். “அந்த மானுடரும் காட்டுக்குள் வாழ்பவர்கள். அன்னையே, நம்முள் சொல்லை நிறைப்பவை மானுடரால் அமைக்கப்பட்டவைதான். புழக்கப்பொருட்கள், இல்லங்கள், கோட்டைகள், சாலைகள். அவை ஒவ்வொன்றும் சொல்லில் இருந்து தொடங்கி பருவடிவு கொண்டவை. காட்டிலுள்ளவை அனைத்தும் சொல்லிலாப் பெருவெளியில் இருந்து தொடங்கியவை.”

பூர்ணை “சற்று ஓய்வு கொள்ளலாம், அரசி…” என்றாள். “இது எந்த இடம்?” என பாகனிடம் சுரபி கேட்டாள். “சபரிதலம் என்னும் சாவடி. இதுதான் சாவடிகளில் பெரியது… நீராடி ஆடைமாற்றக்கூட இங்கே அறைகளும் சுனைகளும் உள்ளன” என்றான் பாகன். தேவிகை மேலாடையை மூடிக்கொண்டு இறங்கினாள். அவள் உள்ளம் திடுக்கிட்டது. நெஞ்சு படபடக்க பூர்ணையிடம் “என்னடி?” என்றாள். “என்ன, அரசி?” என்றாள் பூர்ணை. “நீ என்ன சொன்னாய்?” என்றாள். “இறங்குவோம் என்றேன்.” ஏன் அந்தப் படபடப்பு வந்தது? அந்தப் பெயரா? சபரிதலம். எங்காவது அதை முன்னர் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேனா?

பூர்ணை “வருக, அரசி” என கூடையுடன் முன்னால் செல்ல சுரபி பின்னால் வந்தாள். தேவிகை மீண்டும் நெஞ்சதிர நின்றுவிட்டாள். “என்ன, அரசி?” என்று பூர்ணை திரும்பிப் பார்த்தாள். தேவிகை அங்கு நின்றிருந்த புரவிகளை நோக்கி “அவை…” என்றாள். பூர்ணை புரிந்துகொண்டு “பால்ஹிக நாட்டு முத்திரைகொண்டவை… அங்கிருந்து எவர் வேண்டுமென்றாலும் இவ்வழிச் செல்லலாமே” என்றாள். ஆனால் அவளும் அறிந்திருந்தாள். அவர்கள் பேசிக்கொள்வதை கேட்காத சுரபி “அரசி, இளைய பால்ஹிகரின் இலச்சினை கொண்ட புரவி அது” என்றாள். பூர்ணை “பேசாமல் வாடி” என அவளை கடிந்தாள்.

தேவிகை பூர்ணையின் கையை பற்றிக்கொண்டு “நாம் திரும்பிச்சென்றுவிடுவோம்” என முணுமுணுத்தாள். “ஏன்?” என்றாள் பூர்ணை. “என்னால் எதிர்கொள்ள முடியாது…” என்றாள் தேவிகை. பூர்ணை “அரசி, தாங்கள் மும்முடிசூடி அரியணை அமர்ந்த யுதிஷ்டிரரின் அரசி இன்று. மெய்ச்சொல் அறியும் மைந்தனின் அன்னை” என்றாள். தேவிகை “நான் தேருக்குச் செல்கிறேன்” என்றபின் “நாம் சென்றுவிடுவோம்” என்றாள். “நாம் வந்ததை விடுதியினர் அறிந்துவிட்டனர். நாம் திரும்பிச்சென்றால் அது செய்தி என்றாகும். அரசகுடியினரை குடிகள் நோக்கிக்கொண்டிருக்கின்றனர் என்பதை மறக்கவேண்டியதில்லை” என்றாள் பூர்ணை. “நிமிர்ந்த தலையுடன் அவரை நோக்கி முறைமைச்சொல் உரைத்து கடந்துசெல்லுங்கள்… அதையே நீங்கள் செய்யவேண்டும்.”

“என்னால் அவர்முன் நின்று பேச முடியாது” என்றாள் தேவிகை. “ஏன்? நீங்கள் மாமன்னரின் அரசி அல்லவா?” என்றாள் பூர்ணை. “அல்ல” என்றாள் தேவிகை. பூர்ணை திகைக்க “அதை அவர் என்னை நோக்கிய கணமே அறிந்துகொள்வார். அதை நான் விரும்பவில்லை” என்றாள். பூர்ணை “அரசி, தாங்கள் என்றில்லை. மணமான எந்தப் பெண்ணும் காட்டவேண்டியது ஒரு நடிப்பையே. நீங்கள் மகிழ்வுடன் இருக்கிறீர்கள். மைந்தரும் செல்வமும் குடியும் என வாழ்வு நிறைந்துள்ளது. உங்கள் கொழுநரை அனைவருக்கும் மேலாக விரும்புகிறீர்கள். குன்றில் நின்று அடிவாரத்தை நோக்குவதுபோலத்தான் கடந்தவற்றை காண்கிறீர்கள்” என்றாள்.

“நடிப்பா?” என்றாள் தேவிகை. “நடிப்பென்று சொல்லவேண்டியதில்லை. ஒரு நிலைபேணல். அதைச் செய்யாத மங்கையர் இல்லை… வருக!” என அவள் கையைப்பற்றி பூர்ணை அழைத்துச்சென்றாள். தடுமாறும் கால்களுடன் தேவிகை நடந்துசென்றாள். தாழ்ந்த முகப்பு கொண்ட விடுதி நூறாண்டு பழமையானது. எடைமிக்க அடிமரங்களை அடித்தளமாக போட்டு அதன்மேல் அதே தடிமன் கொண்ட மரங்களை தூண்களாகவும் உத்தரங்களாகவும் அமைத்துக் கட்டப்பட்டது. அதன் முகப்புக்கூம்பின்மேல் எழுந்த கொடிக்கம்பத்தில் கிரிபாலசஹ்யத்தின் இரட்டைவாள் கொடி பறந்தது.

முகப்பில் மூங்கில் நட்டு ஈச்சஓலைக் கூரையிட்டிருந்தனர். வலப்பக்கம் ஓங்கிய தூண்களின்மேல் கூம்புவடிவக் கூரை அமைந்த கொட்டகையில் வணிகர்களும் வழிப்போக்கர்களும் கூடிய இரைச்சல் எழுந்தது. மூன்று பக்கங்களிலும் சூழ்ந்திருந்த முற்றங்களிலும் அப்பாலிருந்த குறுங்காட்டிலும் தேர்களும் வண்டிகளும் புரவிகளும் அத்திரிகளும் காளைகளும் நிறைந்திருந்தன. விடுதிக்காவலன் வந்து வணங்கி முகமனுரைத்து அவர்களை பெண்டிருக்கான இடப்பக்க கட்டடத்திற்கு அழைத்துச்சென்றான்.

அவள் கூடையை கொண்டுவரும்படி சொல்லிவிட்டு திரும்பியபோது எதிரில் பூரிசிரவஸ் வருவதை கண்டாள். புன்னகையுடன் கைகூப்பியபடி வந்து “இந்திரப்பிரஸ்தத்தின் அரசிக்கு வணக்கம். தாங்கள் வந்திருப்பதாக என் ஏவலன் சொன்னான். உள்ளே உணவு அருந்திக்கொண்டிருந்தேன். முறைமை உரைப்பதற்காக வந்தேன்” என்றான். அவள் புன்னகையுடன் அவன் முகத்தை நோக்கி “பால்ஹிக இளவரசரைப் பார்ப்பதில் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன். நெடுநாளாயிற்று நோக்கி” என்றாள். அவளுடைய புன்னகையால் அவன் ஒரு கணம் தடுமாறி விழிகளை விலக்கிக்கொண்டு “ஆம், நெடுநாட்கள்…” என்றான்.

“இங்கே குருஷேத்ரத்தில் ஒரு ஆலயப்பூசனை. அதன்பொருட்டு சென்றுவிட்டு சிபிநாட்டுக்கே திரும்புகிறேன்” என்றாள். அவன் “நான் அஸ்தினபுரிக்கு ஒரு தூதுச்செய்தியுடன் செல்கிறேன். அரசியை சந்தித்ததில் மகிழ்ச்சி” என்றான். “எந்த அரசகுடியில் மணம்செய்துகொண்டிருக்கிறீர்கள்? நான் நினைவுகொள்ளவில்லை” என்றாள். பூரிசிரவஸ் திடுக்கிட்டு விழிகள் சுருங்க “என் குடியிலேயே” என்றான். அவள் “ஆம், அதுவும் நன்றே. நன்கறிந்திருப்பீர்கள்” என்றாள். தலையசைத்து “வருகிறேன்” என்றபின் நிமிர்ந்த தலையுடன் மலர்ந்த முகத்துடன் நடந்தாள். அவளை காத்து நின்றிருந்த விடுதிக்காவலனிடம் “நான் அரைநாழிகை பொழுதையே இங்கே கழிக்கமுடியும், காவலரே” என்றபடி சென்றாள்.

பூர்ணை பூரிசிரவஸை நோக்கிவிட்டு அவளை பின்தொடர்ந்தாள். பூரிசிரவஸின் முகத்திலிருந்த மெல்லிய தவிப்பை அவள் அவன் முன் விலகியபின்பு மேலும் தெளிவுறக் கண்டாள். “பூர்ணை” என தேவிகை அழைக்க அவள் அருகே ஓடினாள். “என் பெட்டியிலிருந்து ஆடைகளை எடு…” என்றாள் தேவிகை. பூர்ணை சுரபியிடமிருந்து பெட்டியை வாங்கி ஆடைகளை எடுத்தபடி “வீணே அஞ்சினீர்கள், அரசி. இப்போது எத்தனை நிமிர்வுடனும் மலர்வுடனும் அவரை எதிர்கொண்டீர்கள்!” என்றாள். தேவிகை “நான் கைகால் கழுவிக்கொள்ள வேண்டும்” என்றாள். “எல்லா பெண்களும் இத்தருணத்தை இப்படித்தான் எதிர்கொள்கிறார்கள்” என்றாள் பூர்ணை. “போதும், வாயைமூடு!” என்றாள் தேவிகை.

கூண்டுத்தேரிலேறிக்கொண்டு கதவை மூடியதும் பட்டுவிரித்த மெத்தைமேல் கால்களை நீட்டி தலையணையை அருகே அமைத்து சரிந்துகொண்ட தேவிகை பெருமூச்சுடன் கண்களை மூடிக்கொண்டாள். “கிளம்பலாம்” என்றாள் பூர்ணை. தேர் அசைந்து கிளம்பி திரும்பி மேலேறி சாலையை அடைவதை அசைவாலேயே உணர்ந்தாள். சாலையின் வண்டிப்பெருக்கின் ஓசையில் அவள் தேர் கலப்பதை கேட்டாள். குளம்படிகளின் தாளம் சீராக எழத் தொடங்கியது.

பூர்ணை தன் தலையருகே பெட்டியை வைத்துக்கொண்டு தேவிகை மேல் கால்படாமல் அமர்ந்து கண்மூடினாள். தேரில் ஏறிக்கொண்டதுமே துயில்கொள்ளத் தொடங்கும் வழக்கம் கொண்ட சுரபி இருமுறை கொட்டாவி விட்டு உடலை நெளித்தபின் தேர்க்கூண்டில் தலைசாய்த்தாள். தேவிகையின் குறட்டையோசை கேட்கத் தொடங்கியது. பூர்ணை விழித்துக்கொண்டு அவள் முகத்தை பார்த்தாள். அவள் விழிகளும் சொக்கத் தொடங்கின. அவளை தோள்தொட்டு தேவிகை எழுப்புவதாக உணர்ந்தாள். சிபிநாட்டின் அரண்மனையின் கல்லால் ஆன மஞ்சத்தறையில் அவள் படுத்திருந்தாள். விழித்தெழுந்து “அரசி” என்றாள்.

படுத்திருந்த தேவிகை விழிகள் தாழ்ந்திருக்க “அவர் கண்களை பார்த்தாயா?” என்றாள். பூர்ணை ஒன்றும் சொல்லவில்லை. “அவர் எனக்காக எதையும் செய்வார்” என்றாள். பூர்ணை வெறுமனே தலையசைத்தாள். “நான் அவரிடம் கோரினால் என்ன?” பூர்ணை “எதை?” என்றாள். “வரவிருக்கும் போரைப்பற்றி…” பூர்ணை “அதற்கு அவர் என்ன செய்ய முடியும்?” என்றாள். “அவர் தூதுசெல்ல முடியும்…” என்றாள் தேவிகை. “அவரா?” என்றாள் பூர்ணை. “எண்ணிப்பார், இதுவரை நாம் முறைமைத் தூதுகளையே அனுப்பியிருக்கிறோம். மைந்தர் சென்றதெல்லாம் தூதே அல்ல. ஏன் உண்மையிலேயே இரு சாராரின் நலத்தையும் விரும்பும் மூன்றாம்தரப்பினர் ஒருவர் சென்று பேசிப்பார்க்கக் கூடாது?”

பூர்ணை “ஆம், ஆனால் அதை நாம் எப்படி செய்வது?” என்றாள். “நாம் மட்டுமே செய்யும் ஒன்றுள்ளது. இன்றுவரை இந்தப் போர் ஒருக்கங்களும் பேச்சுக்களும் எல்லாம் அரசியலாளர்களாலும் அரசகுலத்தாராலும் மட்டுமே செய்யப்பட்டுள்ளன. அவை பேசப்பட்டதெல்லாம் அவைகளிலேயே. அவை என்பது அதிலிருக்கும் அத்தனைபேருக்கும் அயலான பிறிதொரு உள்ளம் என்பார்கள். அது தன்போக்கில் செவிகொள்கிறது, சொல்லாடுகிறது, முடிவெடுக்கிறது. அங்கிருக்கும் எவரிடமும் தனிப்பட்ட முறையில் எவரும் இதுவரை நம் தரப்பைச் சொன்னதில்லை.”

பூர்ணை “ஆம், மெய்தான்” என்றாள். “அவைகளுக்கே செல்லாமல் நம் தூது ஒன்று செல்லவேண்டும். துரியோதனரிடம், சகுனியிடம், திருதராஷ்டிரரிடம், அங்கரிடம் நம் எண்ணங்களை ஒருவர் தனியாக சந்தித்து எடுத்துச் சொல்லவேண்டும். அதற்கு இவரைவிட பொருத்தமான எவருமில்லை” என்றாள் தேவிகை. “அரசி, ஆனால் இவருக்கு அத்தகைய இடம் அங்கே உண்டா? பால்ஹிகம் மிகச்சிறிய நாடு. அஸ்தினபுரியின் படையுதவியால்தான் அது இன்று அப்பகுதியில் சற்றேனும் மேல்கோன்மை கொண்டுள்ளது” என்றாள் பூர்ணை.

“ஆம், ஆனால் இவரை அவர்கள் விரும்புவர். ஏனென்றால் எத்தனை அரசியலாடினாலும் அழியாத நல்லியல்பொன்று தெரியும் முகம் இவருடையது. இன்று நான் இவரைப் பார்த்ததும் எப்படி உணர்ந்தேன் தெரியுமா?” பூர்ணை வெறுமனே நோக்கினாள். “நான் முதிர்ந்து அன்னையென்றாக இவர் அதே மாறா இளமையுடனிருப்பதாக. யௌதேயனிடம் பேசுவதைப்போலவே இவரிடம் பேசினேன்.” பூர்ணை புன்னகைத்தாள். “அதே உணர்வுதான் அங்கே அஸ்தினபுரியிலும் இருக்கும். இவர் சென்று பேசிப்பார்க்கட்டும். உள்ளத்தோடு உள்ளம் எனச் சொல்லப்படும் சொற்கள் வீண்போகாதென்று என் அன்னை சொல்வதுண்டு. ஒருவேளை அப்படி ஒரு சொல்லுக்காக அங்கும் நல்லியல்புகள் காத்துள்ளனவோ என்னவோ?”

பூர்ணை சற்றுநேரம் தன்னிலமைந்திருந்தபின் “அவ்வண்ணமெனில் நாம் ஏன் அரசர்களுக்கு தூதனுப்பவேண்டும்?” என்றாள். “என்ன சொல்கிறாய்?” என்றாள் தேவிகை. “நீங்கள் அரசி. அஸ்தினபுரியின் அரசி பானுமதிக்கு தூதனுப்புங்கள். துச்சாதனரின் அரசி அசலைக்கும் அங்கநாட்டரசி விருஷாலிக்கும் நம் தூது செல்லட்டும். நாம் கொள்ளும் அச்சங்களையும் வெறுமையையும் அவர்களும் கொள்வார்கள். நம் சொற்கள் பிறிதெவரையும்விட அவர்களுக்கே புரியும்.”

தேவிகை “ஆம்” என்றாள். எழுந்தமர்ந்து “எண்ணிநோக்கும்போது அதுவே மிக உகந்தது என தோன்றுகிறது. ஆனால் அவர்களால் ஏதும் செய்ய இயலுமா?” என்றாள். “அவர்களால் அவையில் எதையும் நிகழ்த்தமுடியாது. ஆனால் தங்கள் கொழுநர்களின் உள்ளங்களை வெல்லமுடியும்” என்றாள் பூர்ணை. “அங்கரின் அரசிக்கு அவர்மேல் சொல் ஏதுமில்லை. ஆனால் பானுமதியும் அசலையும் தங்கள் கணவர்களை மைந்தர்களைப்போல ஆள்பவர்கள்.” தேவிகை “ஆம், அறிந்திருக்கிறேன்” என்றாள். “அரசி, மேலுமொன்றுண்டு. அவர்களனைவருமே இளைய யாதவரை இறைவடிவென வணங்குபவர்கள்” என்றாள் பூர்ணை.

தேவிகை “அத்துடன் ஒன்றையும் சேர்க்கலாம்” என்றாள். சுரபி “இளைய பால்ஹிகர் பெண்களுக்கு மிகவும் இனியவர்” என்றாள். தேவிகை திரும்பி நோக்கி “எவ்வாறு சொல்கிறாய்?” என்றாள். “அவருடைய மாறா இளமையால்” என்றாள் சுரபி. தேவிகை அவளை ஒருகணம் நோக்கிவிட்டு பூர்ணையிடம் திரும்பி “அவரிடம் பேசவேண்டும்… அவர் மறுபக்கம் நெடுந்தொலைவு சென்றிருப்பார் அல்லவா?” என்றாள். “ஆம்” என்றாள் பூர்ணை. “புரவியில் செல்வதனால் விரைவும் மிகுதி. நாம் அடுத்த காவல்மாடத்தில் சென்று கூறினால் அவர்கள் முழவுச்செய்தியினூடாக அவரை மறிக்க அங்கிருக்கும் காவல்மாடத்திற்கு ஆணையிடுவார்கள்.”

சுரபி “அவர் அங்கே விடுதியில்தான் இருப்பார்” என்றாள். “என்ன சொல்கிறாய்?” என்றாள் தேவிகை. “அப்படி தோன்றியது. அங்கிருந்து உடனடியாக அவரால் கிளம்பமுடியாது.” தேவிகை மேலும் சற்றுநேரம் அவளை கூர்ந்து நோக்கிவிட்டு “தேரைத் திருப்பு” என்றாள். பூர்ணை “இவள் இளையவள். என்னவோ உளறுகிறாள்” என்றாள். தேவிகை ஒன்றும் சொல்லாமலிருந்தாள். தேரோட்டியிடம் தேரை மீண்டும் விடுதிக்கே விடும்படி சொன்னாள். தேர் திரும்பி ஓடத்தொடங்கியதும் தேவிகை மெல்ல உடல் இறுக்கம் தளர்ந்து பெருமூச்சுவிட்டாள். பின்னர் பூர்ணையிடம் திரும்பி புன்னகைத்து “அங்கே இருக்கிறாரா என்றுதான் பார்ப்போமே” என்றாள்.

பூர்ணை தலையசைத்தாள். “அங்கு இருக்கிறார் என்றால் நாம் அவரை தூதனுப்புவோம்” என்றாள் தேவிகை மீண்டும். பூர்ணை “ஆம்” என்றாள். “நீ என்ன நினைக்கிறாய்?” என்றாள் தேவிகை. “எதைப் பற்றி?” என்றாள் பூர்ணை. “அங்கே அவர் இருப்பாரா?” பூர்ணை ஐயமின்றி தன்னுள் உணர்ந்தாள், ஆனால் பேசாமலிருந்தாள். “இருப்பார்” என்றாள் தேவிகை. பூர்ணை ஒன்றும் சொல்லவில்லை. “இருக்கவேண்டும்” என்றாள் தேவிகை. பின்னர் சுரபியிடம் “அவர் எனக்காக ஏன் அங்கே இருக்கவேண்டும்?” என்றாள். சுரபி தயங்கி பூர்ணையை நோக்கியபின் விழிகளை விலக்கினாள்.

“என்னடி?” என்றாள் தேவிகை எரிச்சலுடன். “அவர் உங்களுக்காக அங்கே காத்திருக்கவில்லை” என்றாள் சுரபி. தேவிகை முகம் சிவக்க “பின்?” என்றாள். “அவர் அந்தத் தருணத்தை கொஞ்சம் மீட்டிக்கொள்ள விரும்புவார். அதில் இன்னும் சற்று வாழ்வதற்கு… ஆண்களுக்கு அது பிடிக்கும். பெண்கள் விரைவில் அதிலிருந்து விலகியோடவே விரும்புவார்கள்.” தேவிகை படபடப்புடன் உதடுகளை அழுத்திக்கொண்டு பூர்ணையை பார்த்தாள். அவள் வெளியே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். சிறுசாளரத்தினூடாக வந்த ஒளி அவள் முகத்தில் மின்னிச் சென்றது.

“அது என்னால் நிகழ்ந்தது அல்லவா?” என்றாள் தேவிகை. “இல்லை அரசி, ஒருவேளை நம்மைக் கண்டால் அவர் எரிச்சல்கூட கொள்ளக்கூடும்” என்றாள் சுரபி. “ஏன்?” என்றாள் தேவிகை. “அது அவர்களுக்கு மிக ஆழ்ந்த தனித்த அகநிகழ்வு. அதில் எவரும் உள்நுழைவதை விழையமாட்டார்கள்.” தேவிகை உரத்த குரலில் “அதில் நானுமிருக்கிறேன்” என்றாள். பூர்ணை திடுக்கிட்டு திரும்பி நோக்கினாள். தேவிகை முலை எழுந்தமைய மூச்சிரைத்தாள். “இல்லை அரசி, அதில் நீங்கள் இல்லை” என்றாள் சுரபி. “என்ன சொல்கிறாய், அறிவிலி?” என்றாள் தேவிகை. “அது அப்படித்தான், அரசி” என்றாள் பூர்ணை.

நெடுநேரம் தேருக்குள் அமைதி நிலவியது. தளர்ந்தவளாக தேவிகை பட்டுமேல் படுத்தாள். சுரபி “அவர்களுக்கு நாம் அளித்த அந்த உலகில் நாம் மீண்டும் நுழையமுடியாது, அரசி. இன்று நாம் அவர்கள் அறிந்தவர்கள் அல்ல” என்றாள். தேவிகை “போதும்” என்றாள். “நாம் முதுமைகொள்கிறோம்” என்றாள் சுரபி. “போதும்” என உரக்கக் கூவி தேர்த்தட்டை அறைந்தாள் தேவிகை. தேர் நின்றது. பூர்ணை சாளரம் வழியாக எட்டிப்பார்த்து “ஒன்றுமில்லை, செல்க!” என்றாள். சுரபி “முன்பு அவர்கள் கண்டதும் நாம் அல்ல” என்றாள். “வாயை மூடடி” என்றாள் பூர்ணை.

“நான் சொல்லாவிட்டால் அரசி அதை எண்ணி எண்ணி விரித்துக்கொள்வார்கள். அது துன்பம். சொன்னால் முடிந்துவிடும்” என்றாள் சுரபி. “அரசி, ஆண்கள் பெண்களிடமிருந்து பெற்றுக்கொள்வது பெண்களை அல்ல.” தேவிகை கண்களை மூடிக்கொண்டு தேரின் ஆட்டத்தில் தலை அசைய படுத்திருந்தாள். அவள் இமைகள் சுருங்கி அதிர்ந்துகொண்டிருந்தன.